فراموش کاری...

«...و ما کانَ رَبُّکَ نَسیّا»*

وای بر چون منی

که تو چنینی اما

من بیچاره مدام فراموش می کنم...

^{*سوره مبارکه مریم، آیه شریفه 64  «و پروردگار تو فراموش کار نیست»}

حوّل حالنا...

تو که زمین با این عظمت را چنین بهاری می کنی...

خواهش می کنم:

حوّل حالنا الی احسن الحال

باورم نمی شود من نیز...

تعجب ندارد که هنوز باور نکرده ام سفر را

من کجا و خانه ات ؟!

راستی...

شاید بیچاره تر از من ندیده ای که چنین مسکین نوازی می کنی

خواستم بگویم

صد شکر، که فکر بیچاره ترین ها نیز هستی...

پ.ن:

چهار روز تا سفر مانده و چنین در حیرتم از تو...

پ.ن۲ :

حلال بفرمایید دوستان، ان شاءلله عازم مدینه منوره و مکه مکرمه هستم.

پس شتابان به سوی خدا بروید *

"فَفِرّوا إلی الله..." *

پس کجایی / ای بهترین پناهگاه؟!

^{* سوره مبارکه ذاریات، آیه شریفه 50}

و من یتوکل علی الله...

تو که باشی

". . . فَهو حَسبُه"⁽¹⁾ / فهو حسبی ...

^{(1) "وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّـهِ فَهُوَ حَسْبُهُ" ؛ سوره مبارکه طلاق، آیه شریفه 3}

بگذار به یادت باشم...

نه صرفا مخاطب خاص؛

که خاص ترین مخاطب عالمی... تو که چنین مخاطب قرار دادنت دلم را آرام می گرداند...

پ.ن:

الا بذکر الله...

پ.ن2 :

می شود دل آرامم شوی؟!

اسیر آسمان تو

از این قفس ها بیزارم

آزادی می خواهم

رهایی می خواهم،

می خواهم به آسمان پرواز کنم،

آنجا که تو قفس داری...

+بگذار اسیرت باشم...

الرئوف

گمان نمی بردم/ نمی برم/ نخواهم برد

که تو رو برگردانی...

نمی بردم، نمی برم، نخواهم برد.

دلی که می گیرد...

گاه احساس می کنی دلت گرفته است؛ اما نمی دانی دلیلش چیست

با خودت فکر می کنی، چیزهایی به ذهنت می رسد، اما نه...

+ باز احساس می کنی دلت گرفته است؛ و باز هم نمی دانی دلیلش چیست...

پ.ن:

با خودم فکر می کنم، چیزهایی به ذهنم می رسد، اما می گویم تو مهربان تر از این حرف هایی...

پ.ن2:

می گویند دلی که می گیرد را باید پیش تو آورد؛

"این هدیه را اگر نپذیری کجا برم؟!"

تنهایمان نگذار...

أنیس

یعنی همدم

من لا أنیس له

یعنی کسی که همدمی ندارد

یا أنیس من لا أنیس له... ما جز تو را نداریم، دل های بی کسمان را تنها مگذار...

ناله های کودکی

کودکیم شکایت دارد

از این روزها

طفلک، مدام ناله می زند

گریه می کند

دست و پایش را بر زمین می کوبد

و با آن نگاه معصومانه اش

دلم را آتش می زند...

خدیا

به داد این کودک برس

که هنوز کودک است و مراقبت تو را می خواهد...

بگذار در هوای تو باران شوم خدا...

کـویــر کـه بـبــارد دیـگــر کـویــر نـخــواهـد بــود . . .

مـی شـود اذن بــاریـدنـم دهــی ؟ !

پ.ن:

بگذار در هوای تو باران شوم، خدا...

+ دلــم "هـوای تــو" مـی خـواهـد . . .

من کجا و تو کجا...

به منِ غمزده رخصت دادی

که به اندوه دگر ذکر تو بر لب آرم...

+ من کجا و ذکر تو بر لب آوردن...

+ صد شکر که هستی

+ چه غم وقتی تو پایان تمام رنج و دردی...

پ.ن:

هر چه از نعمت هایت بگیری باز هم باید شکر گویم

که گرفتن نعمتت نیز خود نعمت است...

فقط ای کاش حکمت ها را نیز نشانم دهی

نه این که ندانم حتما حکمتیست

"ولکن لیطمئنّ قلبی..."

بسوزان ...

آتش بزن

خاکستر را به باد ده

نیست کن

دل شوق تو دارد...

مرا ببر

گفتی می آیی

گفتی می خری

گفتی می بری

... پس کجایی؟!

- می ترسم باد تمامِ "من" را ببرد... -

پ.ن:
مرا از این دیار میل رفتن است؛ مرا ببر...

این همه سختی راه، همه هیچ است...

گر بدانم

که تو بر قله ی این کوه هستی

این همه صخره ی پر رنج همه هیچ بوَد...

پ.ن:

من تو را می خواهم

با تمامِ سختی...

دلتنگ توام...

جان مولا نظری بر دل حیرانم کن،

دل من سخت هوای تو به سر دارد و بس ویران است...

+الهی و ربی، من لی غیرک؟!

سختی راه، چه شیرین، اگر...

سختی وصال تو؛

با نگاه تو

چه دلنشین...

مرا بنویس

هر نوشته ای که تو آن را نوشتی زیبا شد

مرا نیز بنویس...

در آن زمان که نگاهت به دل فتد...

عـالــم بـه پــایِ تــو ای جــان نـمــی رسـد

در آن زمــان کـه نـظــر بـر دلــی کـنــی . . .

+دل گـرفـتــه اسـتــــ و او طـلــبـــ کـنــد نـگــاهِ تـو

مپسند دوری گدا را...

یارب مپسند که این گدایت به سرای دگران روی کند...

وای از خرابی حالم...

وای از خرابی حالم، اگر تو رو گردانی

من جز نگاه تو در عالمم نباشد هیچ...

+ سیدی... من لی غیرک؟!

دوریت سخت بوَد

ای تـــو نـزدیــکـتـــر از نــزدیـکــان !

دوریـتــــ داغ بــزرگـیــسـتــــ ؛ بــزرگـــ . . .

پی نوشت: هــر چـه خــواهـی بـــه روی چـشــمـــانــم، فـقــط آنـجــا، کـنــار خـود، جــایــم ده

+ ای وای به مـن اگــر ز تـــ♥ــو دور شــوم

هر بار...

هر بار

من...

هر بار

تو...

+صد شکر، که هستی...