گریه های جامانده

تصمیم دارم بعد این

کمتر روضه ات را بنویسم

جایش روضه های نوشته ام را بخوانم

فکر کنم

و گریه های جا مانده را ادا کنم

یا اقلا وقت نوشتن حواسم را جمع کنم

و نگذارم گریه ای جا بماند!

گوساله پرستی

حالا که موسی غایب است
مراقب باش سراغ گوساله پرستی نرفته باشی!

زیارت

به حرمش که می روی دعایت این باشد
اطلبنی لزیارتک یا مولای
شاید به زیارت خودش طلبیده شدی

گلمان را پرپر نکنیم

گل را به دست گرفته بود و پرپر می کرد:
می آید، نمی آید، می آید، نمی آید...
گفتم:
قول می دهم یک جمعه گلمان بیاید
فقط خواهش می کنم پرپرش نکن

یتیم نوازی کن بابا

از سکینه شنیده ام وقت رفتن دست یتیمی بر سرش کشیدی
من هم یتیمم
حالا که آمده ای
تا دست روی سرم نکشی نمی گذارم بروی

گلم را پرپر کردند

گلم را به چه جرم چیدید؟
او که شش ماه بیشتر نداشت

بهار

آخرین برگ های پاییز را زیر پایم می گذارم
خش خش صداشان با گوش هایم بازی می کند
چه صدای قشنگی
بوی بهار را به یادم می آورد

شب سیاه

حتی اگر من شب باشم
باز هم با خورشیدی چون تو روز می شوم
کاش نیمه شبی در این آسمان دلم طلوع کنی
حتی اگر شده پشت ابر باشی...

نه صدایی نه سکوتی

نه صدایت را شنیده ام
نه سکوتت را
خودت می دانی که اگر سکوت کنی جانم می رود
اقلا بگذار صدایت را بشنوم
بلکه این درد انتظار التیام پیدا کند

خورشید و ابر

ابراهیم را یادت است؟
راه ستاره ای را گرفت
و هستیش را در بیابان گذاشت
من هم دوست دارم دنبال این خورشیدی که پشت ابر ها دارم بروم
و هستیم را میان بیابان گذارم
بلکه زمزمی جوشد...

عطر نام تو

نامت را که می برم

عطر عجیبی در فضا می پیچد

نمی دانم این عطر سیب از کجاست

فقط می دانم دوست دارم مدام صدایت کنم

حسین(ع) حسین(ع) حسین(ع) حسین(ع)...

انتظار را صرف کنید

از جلسه امتحان که برگشت تا یک هفته در تب بود و حرف نمی زد
برگه امتحانش را نگاه کردم
تمام سوالاتش را جواب داده بود الا سوال آخر:
"انتظار" را صرف کنید

کاش خسته نشوند

کاش اسرا خسته نشوند
هنوز که چیزی نگذشته!
ماجرا ها از زندگی بی حسین(ع) مانده است

تا آسمان هفتم

نیزه ها تا آسمان هفتم اوج گرفته اند
پایین تر از آن جای این سر ها نیست...

حج من

سعی بین صفا و مروه ی من
در بین الحرمین است
می گذاری حاجی شوم مولا؟!

چقدر فهمیدن سخت است

هر کار کنیم هیچ وقت نمی توانیم بفهمیم
چقدر سخت است هزار و اندی سال منتظر باشی...
نمی توانیم بفهمیم!

عفو تو باید

الهی
عفوک عفوک
عفو تو باید، عفو تو
و گرنه بدون عقو تو خوب می دانی جایم کجاست!

بابایم سر دارد...

از مدینه که می آمدیم بابایم سر داشت
حالا هم سر دارد
اما فقط سر دارد...

غم عمه روی دلم مانده...

همه غم هایم مال تو بود
و درمانشان می کردی
حالا همه غم های من مال خودم
اما بابایی تو غم های عمه را درمان کن

ما و گل نرگس

چه ماجرایی داریم ما
گل نرگس را می چینیم
دلش را می شکنیم
و خیلی راحت در خیابان هامان می فروشیمش!

ربی مع کل شیئ لا بمقارنه

خدایم به هیچ چیز نزدیک نیست
خدای من با همه چیز است

خدایم اصلا جایی برایش تعریف نمی شود که نزدیک باشد
خدای من همه جاست

( رجوع شود به خطبه 1 نهج البلاغه )

نگاه نامحرمان

به نامحرمان نگاه نمی کردی
اما کاش در شام بودی
و نگاه نامحرمان را می بریدی عباسم

یگانه خدای من

نه می توان گفت جایی هستی
و نه می توان گفت جایی نیستی

الحق که یگانه یی

( رجوع به خطبه 65 نهج البلاغه )

سوء خاتمه

خدایا
از سوء خاتمه می ترسم
امیدم به توست، خودت ختم به خیر کن این زندگی را

چای روضه هایت

چای روضه هایت نمک گیرم کرد ارباب...

دیدار یار

چقدر شیرین است دیدار معشوق
وچقدر شیرین است زندگی ای که تمام آن دیدار معشوقت باشد
هر جا می نگری نشانی از او می بینی

حالا هیچ کدام را ندارم

از مدینه که می آمدیم

گاهی کنار پدر بودم

گاه روی دوش عمو عباس

گاه در بغل داداش علی اکبر

اما حالا...

خدا را شکر کن

خسته که می شوی

به صورت پدرت نگاه کن

اما خدا را هم شکر کن

که نباید پدرت را در تشت ببینی...

چه حالی می شوی؟!

"به خاطر من مهدی او را ببخش"

چه حالی می شوی

وقتی بعد از گریه برای تو

مولایت این را به خدا می گوید؟

فایده اشک

اشک را خدا برای آن آفریده است

که در مصیبت تو ریخته شود

وگرنه چه فایده از این اشک ها؟!