گریه های جامانده

تصمیم دارم بعد این

کمتر روضه ات را بنویسم

جایش روضه های نوشته ام را بخوانم

فکر کنم

و گریه های جا مانده را ادا کنم

یا اقلا وقت نوشتن حواسم را جمع کنم

و نگذارم گریه ای جا بماند!

عطر نام تو

نامت را که می برم

عطر عجیبی در فضا می پیچد

نمی دانم این عطر سیب از کجاست

فقط می دانم دوست دارم مدام صدایت کنم

حسین(ع) حسین(ع) حسین(ع) حسین(ع)...

کاش خسته نشوند

کاش اسرا خسته نشوند
هنوز که چیزی نگذشته!
ماجرا ها از زندگی بی حسین(ع) مانده است

تا آسمان هفتم

نیزه ها تا آسمان هفتم اوج گرفته اند
پایین تر از آن جای این سر ها نیست...

حج من

سعی بین صفا و مروه ی من
در بین الحرمین است
می گذاری حاجی شوم مولا؟!

بابایم سر دارد...

از مدینه که می آمدیم بابایم سر داشت
حالا هم سر دارد
اما فقط سر دارد...

غم عمه روی دلم مانده...

همه غم هایم مال تو بود
و درمانشان می کردی
حالا همه غم های من مال خودم
اما بابایی تو غم های عمه را درمان کن

خدا را شکر کن

خسته که می شوی

به صورت پدرت نگاه کن

اما خدا را هم شکر کن

که نباید پدرت را در تشت ببینی...

فایده اشک

اشک را خدا برای آن آفریده است

که در مصیبت تو ریخته شود

وگرنه چه فایده از این اشک ها؟!

شاهد باش...

به پیرهن عزایت بگو:

تو برایم شاهد باش

آن دنیا که می روم

می خواهم بگویم پیرهن عزایم را بیاورید

که شهادت دهد چه ها دیده است...

آسمان سیاه پوش

به لباس سیاهمان ایراد می گیرند

اما نمی دانند:

در عزای ارباب

آسمان نیز سیاه پوش می شود

و مثل باران اشک می ریزد

عربا عربا

اربابت را که صدا می زنی

قطعه قطعه صدا بزن

اینگونه:

حـ  ـسـ  ـیـ  ـن (ع)

روضه ی ارباب

ضربان قلبم کند شده است

باز دکتر برایم تجویز می کند

روضه ی ارباب

کاش زودتر می آمدی

نمی گویم چرا آمدی
اما کاش زودتر می آمدی
و سه ساله ات را با خود می بردی

و ثبت لی قدم صدق

دوست دارم قدمم ثابت شود در راه تو

کنار حسین(ع) و یارانش

اما خوب می دانم

بدون کمک تو نمی شود...

زندگی بی تو

مرگ شیرین تر است
از زندگی ای که تو در آن نباشی
یا اباعبدالله

هتکوه، ذبحوه، و من الماء منعوه

یا أهل العالم

نُکثَت ذِمة الحسین(ع)

هُتکت حرمة الحسین(ع)

سُئل دَم الحسین(ع)

قُطع وَتین الحسین(ع)

یا أهل العالم

قُتل الحسین(ع) بکربلاء عطشانا

داغ عباس(ع)

قامت او مثل مادرش زهرا(س) خمیده است
چه کمرشکن است داغ علمدار

علی اکبرم

پا شو علی
عمه ات دارد می آید
نکند تن عربا عربای تو را ببیند علی

غروب

غروب چهارم دارد از راه می رسد

کم کم غروب محرم هم می آید

اما می ترسم...

می ترسم عمرم هم غروب کند و هنوز حسینی نشده باشم

خرابه

دلم را می بینی؟

خرابه شده است!

اما دختر سه ساله ات ثابت کرد که تو به خرابه هم قدم می گذاری...

شکایت

خدایا به تو شکایت می کنم

از نفسی که

می خواهد من را از حسین علیه السلام دور کند

الهم أنی أشکوا الیک

من نفس یتحاول أن

یبعدنی عن الحسین علیه السلام

زندگی کاذب

دروغ گفته ام

اگر نفس کشیدن بدون حسین علیه السلام را زندگانی بدانم

زندگی من مولایم است...

مهمان

عمه ببین:

آخر بابا پیش من آمد!

دیگر از این خرابه خسته شده ام...

حالا نوبت من است به مهمانی او بروم.

آب!

آب...چه کلمه دردناکی!

یاد عمو می اندازد مرا.

راستی عمه...! عمویم کجاست؟ چقدر آن سر بالای نیزه شبیه عموست!

باید کربلایی شد، باید حسینی شد!

کربلایی شدن بهانه است
باید حسینی شد...
باید دید به ندای "هل من ناصر ینصرنی" مولا لبیک می گوییم یا خیر...

( کربلایی-عین لام )

عشق است حسین ع، اما...

عشق است حسین ع،
اما...
مگر از "عشق" هم سر می برند؟!
مگر "عشق" را زیر سم اسبان می گذارند؟
مگر "عشق" را بالای نیزه می برند؟؟!

خدا لعنتت کند ای شمر

عمو...العطش

دست هایم را که نشان بوسه حیدر داشتند قطع کردی، دیگر به مشک چه کارت بود ای نانجیب؟ مگر ندای"العطش"طفلان را نمی شنیدی؟

نینوا

چه ماجرایی داردنینوا...دریای خون،سم اسبان،سرهای بالای نیزه...

خودم دیدم که مردم شهر خیانت کردند

خودم دیدم که تیر سه شعبه به گلوی شیرخواره می زدند
خودم دیدم که کنار نهر، دست های علمدار را می بریدند
خودم دیدم که در گودال، عشق را سر می بریدند

وای که چه دید و چه کشید زینب سلام الله علیها...